Midsommer we Wrocławiu

niech nam niebo pęka od słońca

niech nam plony wzrastają obficie

niechaj ziemia w swojej szczodrości

tym co pragną da nowe życie

niech nam chorzy wstaną swobodnie

niech nam smutni rozbłysną uśmiechem

niech nam lata upływają godnie

ozłocone słońca oddechem

niech nam Drzewo światy unosi

niech nam woda gra o spełnieniu

Norny patrzcie na nas łaskawie

gdy tańczymy w życia płomieniu

dla Was nasi Bogowie i Krewni

róg wznosimy w górę wysoko

niechaj miód popłynie obficie

za kochanków, dostatek i pokój!

Był już niemalże zachód słońca. Weszliśmy w krąg olch rosnących na skraju nadrzecznej łąki. Wśród wilgotnych od deszczu, napęczniałych ziarnem traw rozpaliliśmy niewielkie ognisko i wznieśliśmy róg. Za Bogów, Przodków i Ludzi nam bliskich.

Dla Odyna, Najwyższego z Asów, który nie potrzebuje być przedstawiany.

Dla Baldra, ukochanego przez bogów i ludzi, o jasnym uśmiechu i przejrzystym wejrzeniu.

Dla Lokiego, dla przeciwwagi.

Dla Freyi, rozpalającej ognie miłosnego szaleństwa; prowadzącej nas bez wytchnienia w zawsze pełnym głodu tańcu zwanym życiem.

Dla Frigi, opiekunki i przewodniczki, której spokój i mądrość wskazują nam drogę godnego życia, skoncentrowanego wokół prawdziwych wartości: rodziny, przyjaciół i zadań do wykonania.

Dla Sunny, która po kres dziejów przemierza niebo; która przynosi nam czas obfitości i plonów; bez której cały świat pogrążyłby się w mroku.

I duchom: poprzez dym do ulotnych światów na górze, poprzez ogień do światów kryjących się wokół nas, poprzez popiół, daleko na dół, do królestwa Hel.

Heil!

autorki: Leśna i Isa